Apetyt na Świętość

Nie wiem jak Wy, ale ja od dawna mam apetyt na Świętość. Lecz słabo to widzę w swoim przypadku, bo mam wiele wad, z którymi staram się walczyć, lecz zawsze wychodzi moja ludzka natura pełna słabości. I grzeszę, pdnoszę się i znowu coś się przytrafia i tak na okrągło. Lecz podobno najważniejsze jest to, aby się nieustannie podnosić, a nie leżeć i brukać się w gzrzechu. Staram się również dbać o swój rozwój duchowy i czynię to z wielką radością, a nie z przymusu. Doszłam do takiego wniosku, że gdy człowiek poświęca mało czasu na swój rozwj duchowy, to on malej i przygasa. Aby rozwijać się duchowo trzeba praktykować każdego dnia i nie żałować czasu dla Pana Boga. I wtedy apetyt na ten rozwój systematycznie wzrasta i człowiek dąży do jeszcze większego rozwoju i też nie z przymusu, lecz z wielkiej chęci. Poprzez rozwój duchowy rozumiem absolutnie wszystko, co dotyczy wiary i praktyki religijnej w szerokim tego słowa znaczeniu.